There is no place like home..

Hallo allemaal!

De laatste weken in Malawi waren bijzonder. Ze stonden in het teken van afscheid nemen van alle dingen waar ik inmiddels aan gewend was. Ik moest afscheid nemen van mensen waar ik erg veel om ben gaan geven. Het besef dat 'het grote avontuur' alweer voorbij was, deed mij best pijn. Toch was het ook goed zo. Je weet dat je na drie maanden weer weg gaat en daar leef je ook wel naar toe. Ik had er ook enorm veel zin in om lekker weer thuis te zijn bij familie en vrienden!

Zoals veel van jullie inmiddels wel weten ben in nu een week terug in het koude, regenachtige, grijze Nederland. En ik moet zeggen: dat is wennen. Erg wennen. Als je dik drie maanden niet thuis bent geweest is het best gek om thuis te komen. Alle dingen die je voor drie maanden hebt moeten missen voelen weer aan als ongekende luxe. Wat fijn om een warme, lekkere douche te hebben. Mijn moeder had voor mij de volgende dag een bruin broodje met kaas! Wat kun je daar toch blij van worden! Haha! Toch heeft thuiskomen ontzettend twee kanten.

Aan de ene kant merk ik hoe erg een plek je thuis kan worden. De afgelopen drie maanden was Malawi mijn thuis. Ik had daar mijn eigen kamer, mijn eigen omgeving, mijn eigen werk en mensen om me heen om wie ik echt ben gaan geven. Natuurlijk heb ik momenten gehad dat ik Nederland, familie en vrienden miste, maar doordat je weet dat je na drie maanden weer thuis zou komen, kon ik me daar redelijk makkelijk over heen zetten. Je stort je op je taak daar en geniet van alle prachtige dingen die je ziet.
Thuiskomen kan dan ook best wel even pittig zijn. Al die drukte van Nederland! Ik ben de afgelopen week veel moe geweest door alle impulsen en indrukken die je krijgt. Als die lampjes en geluidjes en vele mensen die hard en kriskras door elkaar lopen op weg naar hun doel. De ontzettend grote keus aan koekjes in de supermarkt. Dat overviel mij de afgelopen week best wel. Je verwacht namelijk terug te komen in een wereld waarin je je thuis voelt. Je kent Nederland al; je weet waar je heen gaat. Toch ben je zelf veranderd, waardoor je je vertrouwde wereld in Nederland opeens anders ziet. Mijn lichaam is de eerste week echt van streek geweest van het eten hier. Doordat je in Malawi veel hetzelfde eet en in Nederland opeens weer allerlei voedingsstoffen krijgt die je een tijd niet hebt gehad, schiet je buik in de stress als er opeens weer nieuwe dingen binnen komen! Al met al best wennen dus! Om over de regen en de kou nog maar te zwijgen...

Maar aan de andere kant is het ook zo fijn om thuis te komen. Eindelijk weer mijn lieve familie en vrienden zien. Lekker weer mijn eigen kamer met eigen spullen. Eindelijk weer door een mensenmenigte lopen zonder nageroepen te worden omdat je blank bent. Eindelijk weer al die lekkere dingen eten (wel met mate dus, maar toch!) zoals een broodje kaas of een bitterbal. Heerlijk! Eindelijk weer in je eigen taal communiceren. Genieten van mijn heerlijke bed, weliswaar met kruik omdat ik nog niet echt gewend ben aan de kou. Genieten van de luxe! En zo kom ik er achter dat ik eigenlijk nog steeds een enorm westers meisje ben. Ik zat al snel weer achter de computer en tv. Ik was al snel weer gestresst op de bus aan het wachten omdat ik bang was dat ik de trein niet zou halen. Dat blijft er gewoon in zitten. Dus ik ben nog steeds Mirjam Kelder, Nederlandse. Maar wel een met een fantastische Afrikaanse ervaring. En ik hoop dat ik daar ook nog heel lang aan blijf denken en dingen daaruit mee kan nemen in mijn leven hier. Zoals het gebruik van water tijdens het tanden poetsen. Of het genieten van je leven zoals het is. De dankbaarheid aan God dat er voor elke dag eten is. Wat ben ik toch een enorm gezegend mens!

Al met al kijk ik dankbaar terug op deze mooie periode. Een reis die ik nooit meer zal vergeten. Ik ben ontzettend blij dat ik deze keus heb gemaakt. Ik heb zoveel mooie maar ook zoveel indrukwekkende (en misschien zelfs verdrietige) dingen meegemaakt die ik voor altijd bij mij zal dragen. Deze reis heeft mij gevormd. Ik zou het zo weer opnieuw doen!

Op dit moment is Serious Request van 3fm in Enschede geld aan het inzamelen voor het Rode Kruis om babysterfte tegen te gaan in Afrika. Er zijn reportages hiervoor gemaakt in Malawi. Wat bijzonder om deze reportages te luisteren. Ik zie zo voor me hoe het er uit ziet. Het raakt me ontzettend omdat ik weet hoe schrijnend de situatie kan zijn. Het is maar oneerlijk verdeeld in deze wereld. Gelukkig zijn er projecten als Matunkha die hard werken om deze wereld een klein beetje op orde te krijgen. Het was fantastisch om hier drie maanden een steentje aan bij te dragen!

Van het sponsorgeld hebben we twee dingen gedaan. We hebben schoolspullen voor de scholen gekocht (sommige dingen ook al in Nederland) die we in grote tassen aan hen hebben gegeven. Je kunt hierbij denken aan potloden, pennen, schaar, muziekinstrumenten, klei, verf, krijt etc. Ze waren hier heel erg blij mee, zeker omdat deze dingen normaal gesproken zelden nieuw worden aangeschaft. Omdat deze dingen helaas op kunnen gaan, hebben we ook een investering in de toekomst gedaan. Bij de scholen is een schooltuin die gebruikt wordt om mais en soya op te verbouwen. Met de oogst kunnen ze pap maken die ze aan de kinderen kunnen geven. Helaas hebben ze vaak geen geld om zaden en grondvoeding te kopen. Daardoor kunnen ze niets verbouwen en lijden de meeste kinderen dus honger. Om een voorbeeld te geven: op een van de scholen waar wij werkten, zijn de kinderen medisch onderzocht. Van de 750 kinderen was een derde ondervoed. Meer dan de helft had medische klachten als buikpijn, hoofdpijn o.i.d. Dit geeft aan dat de kinderen echt ongezond zijn. Dit komt mede doordat ze te weinig goede voeding krijgen. De meeste kinderen krijgen alleen maispap als avondeten en eten de rest van de dag niets. Die kinderen komen dus met honger naar school. Wij hebben sponsorgeld gebruikt om de schooltuinen weer nieuw leven in te roepen. De zaden en grondvoeding worden gedoneerd zodat de scholen zelf weer mais en soya kunnen gaan verbouwen. Matunkha zal hier toezicht op houden zodat ze elk jaar een deel van de oogst zullen achterhouden om volgend jaar weer te planten. Zo zullen ze in de toekomst (hopelijk!) zelf kunnen voorzien in goede voeding en zullen de kinderen minder ziek zijn!

Ik schreef twee weken geleden in mijn eigen reisverslag:
"Het is echt leuk om hier over de markt te lopen. Het is zo anders dan in Nederland! De geur van rotte vis ruik je echt overal. De tomaten en uien liggen in de volle zon. Ik ben inmiddels ook professor geworden in het afdingen. Toch vind ik het echt leuk. Het hoort bij Malawi. Ik ga dit land nog missen straks."

En het is waar. Ik mis het land. Maar het is goed zo. Een bijzondere periode van mijn leven waar ik ongelofelijk dankbaar op terug kijk.

Bedankt voor alle steun in de afgelopen maanden. Het is heel fijn om te horen dat mensen aan je denken, ook al zit je zo ver weg.

Veel liefs, Mirjam

Ps. Ik zal morgen nog even nieuwe foto's op de blog zetten! Dan krijgen jullie een beetje een idee van hoe het eruit ziet..