Op reis, werken en een vers biefstukje

Ik kan niet vaak genoeg zeggen wat een prachtig land Malawi is. Toen ik nadacht om hier heen te gaan, stelde ik mij dorre vlakten voor met hier en daar een lemen huisje. Het klopt dat het hier dor is en men leeft hier inderdaad vaak in lemen huisjes, maar Malawi is ook zoveel meer dan dat! Daar ben ik de afgelopen tijd wel achter gekomen.
Omdat we hier doordeweeks werken op de scholen, gaan we vaak in de weekenden weg. Het voelt dan iedere keer als een soort mini-vakantie. Ik merk dat ik het ook best nodig heb. Doordat je hier op het centrum steeds bezig bent met je werk en je bewust bent van je positie als vrijwilliger, is het heel lekker om even de westerse toerist uit te hangen. We hebben dan ook al veel van het land kunnen zien!

Een paar weken geleden zijn we naar Chitimba en Livingstonia geweest. We stapten ’s ochtends in een minibus en na 2 uur rijden (een echte Bosjesman is overigens gespot in zijn nakie met alleen een lapje stof op zijn edele delen) kwamen we aan in Chitimba. Dit is een kustplaats in het noorden van Malawi. We hadden een tentje meegenomen en konden zo dus een nachtje op het strand blijven slapen. Het was zo fijn om lekker op het strand te liggen en niets te doen! De heerlijke golven van het meer waren perfect om lekker in af te koelen als je het een beetje te warm kreeg. Boek erbij en het geluk is compleet. Doordat het een beetje bewolkt was, was de temperatuur ook erg aangenaam. Ik ben er enorm verkleurd! (Zijn jullie al jaloers?) Je kunt trouwens de bergen van Tanzania aan de overkant zien. Het avondeten bestond uit een heerlijk tomatenprutje met uien op wit brood. Op een zelfgemaakt kampvuurtje genoten we van het wildkamperen. De nacht viel in en de vele sterren kwamen tevoorschijn. Abraham moet zich een gezegend man hebben gevoeld. Ik blijf me er over verbazen hoe ontzettend veel sterren je hier kunt zien! Zeker als de maan er niet is, of pas heel laat boven de horizon komt. Echt prachtig! Daarbij waren er op het wateroppervlak allemaal lampjes van vissersboten die ’s nachts het water op gaan om te vissen. Het was een magisch schouwspel.

De volgende ochtend waren we heel vroeg wakker. Een prachtige zonsopgang konden vanuit onze tent bewonderen. Boven de bergen van Tanzania zagen we de meest prachtige kleuren die in het water reflecteerden. Om half 6 besloten we uit bed te gaan en direct het water in te duiken. Heerlijk om zo de dag te beginnen! Door de opgaande zon was het water lekker van temperatuur en konden we zo goed wakker worden. Na een ontbijt moesten we alles opruimen want we wilden op tijd weer vertrekken. We gingen namelijk de berg op!

Na de nodige flessen water te hebben ingeslagen, vertrokken we de berg op. We wisten dat het een pittige wandeling ging worden. Na zo’n 200 meter liep iedereen al te hijgen en te zweten. We liepen in de volle zon op een heel stijl stuk. Ik keek Myrthe aan en zag dat zij hetzelfde dacht: ‘Als het de hele weg zo stijl is, hou ik het nooooooit vol!’. Maar we zetten door. Het was zwaar en warm (iedereen had doorweekte kleren) maar we vorderden gestaag. Na 4 uur bergopwaarts lopen kwamen we eindelijk aan bij Lukwe, onze lodge. En het was het waard. Wat een prachtige plek! Het uitzicht was er fenomenaal. Het was echt een paradijsje. En de lunch en koude cola die we kregen waren ook meer dan welkom. Heerlijk.
Na de lunch besloten we nog een uur verder te lopen naar Livingstonia. Deze plaats ligt op de berg en is in 1894 door dr. Robert Laws gesticht. Laws noemde de plaats Khondowe nu Livingstonia, naar David Livingstone, de ontdekkingsreiziger die als eerste Europeaan Afrika doorkruiste. De plaats werd een missionaire post. Vanuit Livingstonia werd er met het christendom hard gewerkt om de slavenhandel stop te zetten. En Laws slaagde daar goed in. Livingstonia werd een goed ontwikkelde plek met een eigen watervoorziening, universiteit en ziekenhuis. Na een uur lopen kwamen we in Livingstonia aan. Het is niet heel interessant meer om er rond te lopen, maar het is wel bijzonder om te weten dat op deze plek wel geschiedenis is geschreven. Ook hebben we een paar souvenirtjes ingeslagen. Niet een heel interessante plek dus, maar wel leuk om er even geweest te zijn.

In Lukwe aangekomen konden we eindelijk onze welverdiende douche nemen. Na 20 kilometer bergopwaarts lopen, was dit ook wel flink nodig! Daarna hebben we heerlijk gegeten. Echt zo lekker om even goed te eten en lekker veel vitaminen binnen te krijgen! Het wijntje erbij maakte het diner helemaal af. En om het feest helemaal compleet te maken: we hadden eindelijk lekkere bedden! Wat een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Nu ik erover schrijf denk ik: eigenlijk bizar dat je zo enthousiast kunt worden van lekker eten en een bed. Maar als je dit al een tijd niet meer hebt gehad, waardeer je dit echt enorm. Het voelt dan alsof het een heel speciale dag is, als je verjaardag ofzo. Toch wel bizar dat dit zo werkt als je voor lange tijd iets moet missen.

Zondag werden we helemaal voldaan wakker. Toch wisten we dat het weer een pittige dag ging worden, want we moesten weer terug de berg af! Na het ontbijt gingen we eerst nog naar de watervallen die in de vallei bij Lukwe liggen. We volgden een klein paadje door de wildernis richting het water. Na een beetje in het water te hebben gesparteld, besloten we verder te lopen. We kwamen aan bij een soort waterpoel. We hadden gelezen dat er ergens een pad zou zijn naar een grot achter de waterval. Na een tijdje zoeken vond ik een klein paadje dat enorm stijl naar beneden liep. Met een beetje klimmen kwamen we bij de grot uit! Wat een bijzonder gezicht! De grot was overigens gebruikt als verstopplek voor slaven die wilden vluchten. Na de nodige foto’s liepen we achter Arjan aan die inmiddels weer een nieuw paadje had ontdekt naar een andere waterval. Na een flinke jungle-tocht kwamen we aan bij de waterval waar we eerder bovenop hadden gestaan. De kleren gingen weer uit en onder het ijskoude water van de waterval konden we genieten van het prachtige uitzicht. Echt bijzonder om zo hoog onder een waterval te staan die onder je nog honderden meters naar beneden klettert. Na de watervallen moesten we weer de berg af naar het strand. We waren zo trots op onszelf! We hadden maar mooi weer 20 kilometer gelopen in de brandende zon! Inmiddels waren onze spieren flink moe. Maar we hadden het maar mooi gedaan met die korte beentjes van ons ;) Opgevouwen in een busje reden we naar huis. Opgevouwen zijn is trouwens niet echt een pretje als je net een berg af bent gelopen.
Maar goed, we zaten eindelijk en konden richting huis! Moe, heel moe, maar ook heel voldaan.

Ondertussen gaat het werk hier gewoon door. Ik vind het gaaf om te merken hoe de leerkrachten me steeds meer gaan vertrouwen. Ze zien dat ze vooruit gaan door de tips die ik ze geef. Daardoor zijn ze bereid echt te werken. Dat voelt goed. Ik ben ze nu op een aantal dingen aan het coachen. Het eerste is het reflecteren na de lessen. Dit doen ze namelijk helemaal niet. Door middel van vragen probeer ik ze zelf te laten nadenken over hun les. Waar ging het goed, zijn de doelen behaald en hoe ga je het de volgende keer doen? Het is gek dat ik, als pas afgestudeerde en nog lang niet uitgeleerd, hun dingen moet leren die ik zelf nog maar net geleerd heb. Toch is het ook een goede oefening voor mijzelf. Daarna geef ik ze tips als ze die willen hebben. Concrete tips vinden ze fijn. Ik ben ze ook aan het coachen op het gebruik van zintuigen van leerlingen. Het lesgeven gaat hier zoals ze 100 jaar geleden in Nederland ook deden. De informatie wordt over de leerlingen uitgestort en het is maar te hopen of ze iets gehoord hebben. Vaak zitten leerlingen tijdens lessen ook echt te klieren of gewoon te slapen. Door de leerkrachten te laten werken met de zintuigen van de leerlingen, worden de kinderen gedwongen om actief deel te nemen aan de les. Het is leuk om te merken dat de leerkrachten hier nu ook mee aan de slag zijn gegaan. Bij de les van één leerkracht dacht ik voor het eerst: “Dit is echt een goede les”. De kinderen waren echt betrokken. Ik werd er helemaal enthousiast van! Het is gaaf om op deze manier progressie te zien!

Het is wel gek om zo ver van Nederland te zijn. Je krijgt dingen toch veel minder mee. Een voorbeeldje: jullie zitten waarschijnlijk allemaal tot over je oren in de sinterklaasstress. Zijn de surprises al af? Het is gek dat wij dat hier helemaal niet hebben. Toch hebben we via BVN de intocht van sinterklaas kunnen zien om een beetje in de stemming te komen (totdat na 20 minuten de stroom uitviel en we eigenlijk alleen nog maar de boot op de Maas hadden gezien). We gaan op 5 december het dobbelsteenspel doen. We moeten voor 1000 Kwacha (€2,50) minstens 3 cadeautjes halen. En het leuke is: hier in Malawi zijn echt goede cadeautjes te vinden voor weinig geld! Ik heb nu al zin in de chaos die het gaat opleveren ;)

Afgelopen weekend was er een koe doodgegaan doordat ze plastic had gegeten. Plastic wordt hier namelijk gewoon op straat gegooid. De koe was ook drachtig, waardoor Matunkha dus een goede, rendabele koe verloor en ook nog eens een kalfje. Ik vond het wel interessant dus ik ging er even kijken. Ze moesten direct beginnen met het villen en in stukken snijden van het vlees. Hoe sneller je dit doet, hoe beter het is voor het vlees en hoe minder het stinkt. Ik had mijn fotocamera mee en kon alles op de voet volgen. Ik moet zeggen dat ik had verwacht dat ik het enger zou vinden. Nu ik er zo dicht op stond, vond ik het eigenlijk best interessant. Het was niet allemaal even lekker om te zien, maar je ziet aan de manier waarop men het beest vilt, dat ze dit vaker hebben gedaan. Gek idee. Uiteindelijk lag het beest helemaal uit elkaar en hadden ze ook het kalfje eruit gehaald. Omdat er altijd eerst een dierenarts het vlees moeten komen checken voordat het verkocht mag worden, mocht het vlees nog niet versneden worden en moest het beest de hele nacht blijven liggen totdat de volgende ochtend de dierenarts zou komen. Met bladeren werd de koe afgedekt en extra bewaking werd ingeschakeld om de honden weg te houden bij het vlees. De volgende dag rook je de dode koe echter heel goed. Wat een smerige geur. Ik denk dat ik die geur nog lang kan herinneren. De geur van oud vlees. Bah. Al met al was het dus een hele ervaring die me des te meer deed beseffen dat ik echt in een Afrikaans land ben, zonder voorverpakte biefstuk in de supermarkt. Het is hier echt zelfbediening!

Veel liefs vanuit een heet, heel heet en benauwd Malawi!

Mirjam