Lesgeven in Malawi
Door: Mirjam
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
03 Oktober 2012 | Malawi, Rumphi
De eerste twee dagen lesgeven zitten er inmiddels weer op. En ik moet zeggen: het ging best wel goed! Het is wel enorm anders dan in Nederland. Ik had een les gemaakt over emoties. Ik had het heel basic gehouden. Wel wil ik de kinderen echt aan het denken zetten, omdat dat hier nauwelijks gestimuleerd wordt. Daarom had ik vrij ‘gemakkelijke’ vragen bedacht als: ‘Welke emoties ken je?’ en ‘Hoe kun je die emoties herkennen?’. Vrij makkelijke vragen voor kinderen van 14 jaar. Dacht ik tenminste. Helaas viel dat nog best tegen. Het onderwijs zit in Malawi heel anders in elkaar dan in Nederland. Eigen meningen en meerdere oplossingen worden de kop in gedrukt. Er is maar één goed antwoord op elke vraag. Dit maakt dat een open vraag erg moeilijk te beantwoorden is voor de kinderen. Stel je voor dat het fout is. Ik vind dit persoonlijk echt heel jammer. Op deze manier leer je kinderen dat ze zich altijd moeten aanpassen aan het antwoord van een ander. Ik ben er juist voor om eigen antwoorden te stimuleren. Laat de kinderen zelf maar nadenken en een mening vormen.
Terug naar de les: al gauw kwam ik erachter dat er niet veel zinnige antwoorden uit de kinderen gingen komen. Het was te moeilijk, te open. Daarom besloot ik steeds een emotie te laten zien (blijdschap, verdrietig, boos of bang) en de kinderen moesten dan zeggen welke emotie het was. Bij de hogere klassen ging dit wel goed, de lagere klassen vonden dit ook nog wel moeilijk. Nadat ik de vier emoties dus uitgebreid geïntroduceerd had, moesten de kinderen zelf aan de slag. Dit waren ze overigens ook niet echt gewend. Toneelspelen wordt hier nauwelijks gedaan. Ze moesten nog een beetje wennen aan mijn manier van les geven! Maar zodra ze de smaak te pakken hadden, gingen ze helemaal los. De emoties werden vol overgave nagespeeld. Zo gaaf om te zien dat ze, na een beetje argwaan en aftasten, zo opgaan in een les. Dat gaf mij ook echt een goed gevoel. Je zag dat ze er plezier in hadden.
Dinsdag heb ik een klas een vervolgles gegeven. De vorige les was goed blijven hangen want ze konden alles zo herhalen van maandag. Weer gingen ze helemaal op in hun toneelspel. Wel hadden ze nog moeite met de verschillende werkvormen die ik bedacht had. Ze moesten op een gegeven moment een opdracht in tweetallen doen, maar van de daadwerkelijke opdracht werd niet veel begrepen. Ik heb de opdracht maar veranderd in iets wat ze wel snapten.
Kortom: het is hier behoorlijk schipperen tussen twee culturen. Ik merk aan de ene kant dat ze best wel dingen willen aanpakken en willen ontwikkelen, maar aan de andere kant merk ik een cultuur die moeilijk tegen te gaan is. De vraag is of ik dat ook wel wil: de cultuur tegen gaan. Ik denk zeker dat op sommige plaatsen de cultuur hier beter een beetje losgelaten kan worden. Maandag heb ik op de ene school een overleg met alle leerkrachten die Expressive Arts geven. We gaan dan samen een hulpvraag en actieplan opstellen. Ik hoop dat dit een beetje gaat lukken!
De andere school, Lumemo-school, is trouwens nog armoediger dan de Pharasito-school. Waar ze op Pharasito met 45 leerlingen in een klas zitten, zijn er op Lumemo klassen met 125 kinderen. Je vraagt je af hoe dit goed kan gaan. Het is bijna onmenselijk. De kinderen zitten allemaal op de grond in een leeg lokaal. Er zijn nauwelijks schriften en boeken. Hoe kun je goed onderwijs garanderen terwijl je soms niet eens de naam van alle kinderen kent? Hoe weet je of een leerling de leerstof goed beheerst, als je nog 124 andere kinderen hebt die aandacht vragen? Het is schrijnend om te zien. Op deze momenten voel ik me enorm gezegend dat ik in Nederland ben opgegroeid. Ik heb mijn beide ouders nog (heel veel kinderen zijn hier wees). Ik ben altijd naar een goede school geweest. Ik heb kunnen studeren. Ik heb een goed, stevig huis waarin ik kan wonen. Als ik ziek ben, kan ik naar een dokter. Ik kan douchen wanneer ik wil. Ik heb kleren waar geen gaten in zitten. Ik heb schoenen die goed passen. Wat een wereld van verschil.
Het is een gek idee dat ik hier nog maar drie weken zit. Het voelt langer. Je went zo snel aan de plek waar je zit. Misschien is dat juist wel omdat je weet dat je langer gaat blijven dan een vakantietje. De bergen vallen me haast niet meer op, de gele en bruine kleuren van droogte zijn normaal geworden, de stoffige wegen lijken niet zo gek meer en de gekleurde mensen en kinderen die in gescheurde, vieze kleren lopen, passen in het straatbeeld. Vreemd om mezelf op deze vanzelfsprekendheid te betrappen. Ik probeer mezelf er wel bewust bij stil te zetten dat deze wereld eigenlijk helemaal niet normaal is. Het is oneerlijk verdeeld en ik ben onwijs gezegend dat ik in Nederland ben opgegroeid. Aan de andere kant: de mensen lijken hier zo gelukkig met wat ze hebben. Van hun hoeft alles ook niet zo snel te gaan. Ze vinden het chillen wel prettig. Ze willen wel graag meer geld hebben om dingen aan te schaffen (bijvoorbeeld op de scholen) maar ze bedenken dan niet wat ze er zelf aan kunnen doen om meer geld te verkrijgen. Laat staan dat ze iets bedenken om zonder veel geld goede, ondersteunende lesmaterialen te maken. Je hoeft niet alles nieuw te kopen. Met een papier en een potlood kom je al een heel eind. Er moet nog heel veel ontwikkeld worden in dit land (en ik ben er zeker van: ook in andere delen van Afrika).
In ieder geval: ik geniet erg van het leven hier. Ik ben blij dat ik voorlopig hier nog mag werken.
Groetjes aan jullie allemaal en veel liefs vanuit een warm, erg warm Malawi.
Ps. Die berichtjes doen me goed! Super bedankt voor al jullie meeleven!
Terug naar de les: al gauw kwam ik erachter dat er niet veel zinnige antwoorden uit de kinderen gingen komen. Het was te moeilijk, te open. Daarom besloot ik steeds een emotie te laten zien (blijdschap, verdrietig, boos of bang) en de kinderen moesten dan zeggen welke emotie het was. Bij de hogere klassen ging dit wel goed, de lagere klassen vonden dit ook nog wel moeilijk. Nadat ik de vier emoties dus uitgebreid geïntroduceerd had, moesten de kinderen zelf aan de slag. Dit waren ze overigens ook niet echt gewend. Toneelspelen wordt hier nauwelijks gedaan. Ze moesten nog een beetje wennen aan mijn manier van les geven! Maar zodra ze de smaak te pakken hadden, gingen ze helemaal los. De emoties werden vol overgave nagespeeld. Zo gaaf om te zien dat ze, na een beetje argwaan en aftasten, zo opgaan in een les. Dat gaf mij ook echt een goed gevoel. Je zag dat ze er plezier in hadden.
Dinsdag heb ik een klas een vervolgles gegeven. De vorige les was goed blijven hangen want ze konden alles zo herhalen van maandag. Weer gingen ze helemaal op in hun toneelspel. Wel hadden ze nog moeite met de verschillende werkvormen die ik bedacht had. Ze moesten op een gegeven moment een opdracht in tweetallen doen, maar van de daadwerkelijke opdracht werd niet veel begrepen. Ik heb de opdracht maar veranderd in iets wat ze wel snapten.
Kortom: het is hier behoorlijk schipperen tussen twee culturen. Ik merk aan de ene kant dat ze best wel dingen willen aanpakken en willen ontwikkelen, maar aan de andere kant merk ik een cultuur die moeilijk tegen te gaan is. De vraag is of ik dat ook wel wil: de cultuur tegen gaan. Ik denk zeker dat op sommige plaatsen de cultuur hier beter een beetje losgelaten kan worden. Maandag heb ik op de ene school een overleg met alle leerkrachten die Expressive Arts geven. We gaan dan samen een hulpvraag en actieplan opstellen. Ik hoop dat dit een beetje gaat lukken!
De andere school, Lumemo-school, is trouwens nog armoediger dan de Pharasito-school. Waar ze op Pharasito met 45 leerlingen in een klas zitten, zijn er op Lumemo klassen met 125 kinderen. Je vraagt je af hoe dit goed kan gaan. Het is bijna onmenselijk. De kinderen zitten allemaal op de grond in een leeg lokaal. Er zijn nauwelijks schriften en boeken. Hoe kun je goed onderwijs garanderen terwijl je soms niet eens de naam van alle kinderen kent? Hoe weet je of een leerling de leerstof goed beheerst, als je nog 124 andere kinderen hebt die aandacht vragen? Het is schrijnend om te zien. Op deze momenten voel ik me enorm gezegend dat ik in Nederland ben opgegroeid. Ik heb mijn beide ouders nog (heel veel kinderen zijn hier wees). Ik ben altijd naar een goede school geweest. Ik heb kunnen studeren. Ik heb een goed, stevig huis waarin ik kan wonen. Als ik ziek ben, kan ik naar een dokter. Ik kan douchen wanneer ik wil. Ik heb kleren waar geen gaten in zitten. Ik heb schoenen die goed passen. Wat een wereld van verschil.
Het is een gek idee dat ik hier nog maar drie weken zit. Het voelt langer. Je went zo snel aan de plek waar je zit. Misschien is dat juist wel omdat je weet dat je langer gaat blijven dan een vakantietje. De bergen vallen me haast niet meer op, de gele en bruine kleuren van droogte zijn normaal geworden, de stoffige wegen lijken niet zo gek meer en de gekleurde mensen en kinderen die in gescheurde, vieze kleren lopen, passen in het straatbeeld. Vreemd om mezelf op deze vanzelfsprekendheid te betrappen. Ik probeer mezelf er wel bewust bij stil te zetten dat deze wereld eigenlijk helemaal niet normaal is. Het is oneerlijk verdeeld en ik ben onwijs gezegend dat ik in Nederland ben opgegroeid. Aan de andere kant: de mensen lijken hier zo gelukkig met wat ze hebben. Van hun hoeft alles ook niet zo snel te gaan. Ze vinden het chillen wel prettig. Ze willen wel graag meer geld hebben om dingen aan te schaffen (bijvoorbeeld op de scholen) maar ze bedenken dan niet wat ze er zelf aan kunnen doen om meer geld te verkrijgen. Laat staan dat ze iets bedenken om zonder veel geld goede, ondersteunende lesmaterialen te maken. Je hoeft niet alles nieuw te kopen. Met een papier en een potlood kom je al een heel eind. Er moet nog heel veel ontwikkeld worden in dit land (en ik ben er zeker van: ook in andere delen van Afrika).
In ieder geval: ik geniet erg van het leven hier. Ik ben blij dat ik voorlopig hier nog mag werken.
Groetjes aan jullie allemaal en veel liefs vanuit een warm, erg warm Malawi.
Ps. Die berichtjes doen me goed! Super bedankt voor al jullie meeleven!
-
03 Oktober 2012 - 21:28
Rene Larenbeek:
hey mirjam
hoe gaat ie daar, zo te lezen gaat ie goed.
ik praat waarschijnlijk met je, net of ik je al jaren ken.
en ik zou ook niet weten waar we het over hebben moeten,en daarom kan ik ook alleen maar reageren op je reisverslag, en dat doe ik dan ook maar, want ik weet hoe leuk het is als ook onbekenden reageren,
dat die kinderen zo vreemd reageren is niet zo moeilijk te verklaren natuurlijk, jij bent de vreemde eend in de bijt, met een andere manier van lesgeven die ze niet kennen,maar daarom is het wel super leuk als ze er wat van oppakken en mee gaan doen, heb je ook al met de leraressen of leraren gesproken over deze manier van les geven, en wat vinden zij ervan, dat je het zo doet.
ik vind het gaaf van je dat je dit doet, en op zo`n leuke manier. en dat je de kracht hierin vind en vinden kan, ik zou zeggen gewoon doorgaan zo.
en ik wacht op je volgende verslag.
gr rene klarenbeek -
03 Oktober 2012 - 21:28
Rene Larenbeek:
hey mirjam
hoe gaat ie daar, zo te lezen gaat ie goed.
ik praat waarschijnlijk met je, net of ik je al jaren ken.
en ik zou ook niet weten waar we het over hebben moeten,en daarom kan ik ook alleen maar reageren op je reisverslag, en dat doe ik dan ook maar, want ik weet hoe leuk het is als ook onbekenden reageren,
dat die kinderen zo vreemd reageren is niet zo moeilijk te verklaren natuurlijk, jij bent de vreemde eend in de bijt, met een andere manier van lesgeven die ze niet kennen,maar daarom is het wel super leuk als ze er wat van oppakken en mee gaan doen, heb je ook al met de leraressen of leraren gesproken over deze manier van les geven, en wat vinden zij ervan, dat je het zo doet.
ik vind het gaaf van je dat je dit doet, en op zo`n leuke manier. en dat je de kracht hierin vind en vinden kan, ik zou zeggen gewoon doorgaan zo.
en ik wacht op je volgende verslag.
gr rene klarenbeek -
03 Oktober 2012 - 23:11
Wim En Corina De Graaf:
Hallo Miriam,
Wat bijzonder dat je ons meeneemt in je wereld. Je schrijft heel pakkend en geeft ons een kijkje in het leven in Africa. Diep respect voor wat jullie ondernemen. Heel veel plezier en kracht toegewenst.
Hartelijke groeten uit Bunschoten.
Wim en Corina -
04 Oktober 2012 - 06:41
Willy:
Lieve Mirjam
wat maken jullie bijzonder dingen ,mee wat een verschil met ons cultuur en ons lux bestaan
heel veel plezier en succes .
En sterkte met alles om je heen
liefs familie Kok
-
04 Oktober 2012 - 12:34
Reinie De Graaf.:
Hoi Mirjam, fijn dat het goed met je gaat! Bijzonder ook om dit weer te mogen lezen, wat een armoede is daar. Ik ben jaren terug ook in Afrika geweest en vond de armoede vreselijk om te zien maar de mensen lijken er vrede mee te hebben. Wat zijn wij dan inderdaad gezegend. Het ga je goed en op naar het volgende verslag. Liefs uit de Maatjessteeg. -
05 Oktober 2012 - 10:49
Saar:
Hey chick!!
Fijn om je verhalen te lezen, zeg! Ik ben zo blij dat je het zo naar je zin hebt, wat een goede keus heb je gemaakt! Ik hoop dat je echt wat kunt gaan betekenen daar op de scholen :)
En het is ook fijn dat het zo goed met je gaat en dat je je al zo kunt aanpassen aan de cultuur daar.
Het is gek om niet zomaar even met je te kunnen smsen haha, om even uit te wisselen hoe het gaat. Maar bij deze: hier gaat het ook goed! Het gaat ook goed met Jan, druk met z'n laatste jaar en ik werk veel, en vooral op de Trimaran: veel invalwerk! Krijg de smaak goed te pakken :)
We kijken uit naar je volgende story, maar dat zal nog wel eventjes duren met dat übersnelle internet van je haha.
Koess!! -
09 Oktober 2012 - 14:35
Johan Bruintjes ( Maassluis ):
Mirjam,
Leuk om je eerste ervaringen te lezen in een wereld die zo kan afwijken van de onze.
Onze dochter heeft haar laatste medische project in Tanzania gelopen, niet zo ver van jou vandaan.
Zij leefde in een ziekenhuiswereld op het platteland die totaal onvergelijkbaar is met die van ons.
Haar aanwezigheid daar was voor ons als ouders een ideale gelegenheid om haar eens te gaan opzoeken.
Mijn vrouw zit in het onderwijs en wij hebben diverse scholen bezocht. Soms triest om te zien, overvolle klassen en geen leer en speel materiaal.
In het ziekenhuis konden we kinderen dol gelukkig maken met een simpele ballon!
Veel succes met je werk en doe wat je hart je ingeeft! -
16 Oktober 2012 - 17:57
Wesley:
ej juf Mirjam,
Wat leuk dat je met die kinderen bezig bent geweest. Ik vond vooral het stukje over hoe te vrede hun nou zijn met wat ze hebben te lezen. Dit merkte ik namelijk ook heel erg in Zuid-Afrika.
Nou veel plezier nog en maak er wat leuks van -
19 Oktober 2012 - 10:08
Tineke:
Hoi Mirjam,
je kent mij waarschijnlijk niet, maar toch vind ik het leuk om even een berichtje achter te laten. Ik ben zelf het afgelopen jaar 9 maanden aan de slag geweest in o.a. de communities en dus ook in pharasito en lumemo waar je over schrijft. Wat leuk om te lezen dat je zo actief bezig bent op de scholen. Want wat is dat hard nodig! Triest he wat je ziet soms? Maar super dat er nu wat gebeurt op de scholen in de dorpen! Heel veel succes en zegen! En geniet ervan, tis uniek!
Groetjes, Tineke -
25 Oktober 2012 - 22:38
Alie Schaap:
Lieve Arjan en Lieve Mirjam,
Ik schrijf jullie beiden maar gelijk het zelfde. Jullie hebben natuurlijk allebei je eigen ervaring op de plek waar jullie nu zijn. Zoals we al begrepen hebben dat jullie het naar je zin hebben en het goed gaat. We blijven op de hoogte via Wesley. Mirjam ik heb jou moeder ook gesproken
Weet dat wij aan jullie denken en voor jullie bidden en wensen jullie daar vooral nog een goede en gezegende tijd toe. Het gaat je goed.
Heel veel liefs van Jan en Alie en al onze schaapjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
